دلیل کم شدن فعالیت امیر یگانه در عرصه موسیقی
دلیل کم شدن فعالیت امیر یگانه
امیر یگانه پس از آلبوم «بی تو تنهام» تک‌آهنگ‌های «حس، باتو هستم، تو بدون اینو، رویا، بارون، چقدرخوبه، ببین» را منتشر کرد. قطعات «حس» و «من با تو هستم» از جمله آثار محبوب امیر یگانه به‌شمار می‌روند. تنظیم آهنگ «حس» با زانیار خسروی بود.صدور مجوز آلبوم بعدی امیر یگانه به نام «اوج» ۴ سال به طول انجامید، و سرانجام در مرداد ۱۳۹۲ این آلبوم به «بی‌تابی» تغییر نام داد و مجوز گرفت و روانه بازار شد. اینکه دلیل کم شدن فعالیت امیر یگانه و اینکه چرا این روزها این خواننده محبوب کم کار شده است را در ادامه مشاهده میکنیم
دلیل کم شدن فعالیت امیر یگانه
از فعالیت‌های جدیدتان چه خبر؟ خبری از آلبوم هست؟
در حال حاضر مشغول تهیه چند تک‌قطعه هستم که پس از اخذ مجوزهای لازم، نسبت به انتشار آنها اقدام خواهم کرد. چند موزیک‌ویدئو دیگر هم دارم و در حال پیگیری مراحل قانونی صدور مجوز آنها هستم تا از طریق سایت‌های اینترنتی در اختیار مخاطبان قرار دهیم. فعلاً تصمیمی برای انتشار آلبوم ندارم، چون ترجیح می‌دهم آثارم را به صورت تک‌قطعه عرضه کنم. فکر میکنم کارها این‌گونه بیشتر به گوش مخاطبان می‌رسد. قرارداد من با تهیه‌کننده خودم حدوداً یک سال قبل فسخ شد. در این مدت سعی کردم کارهای عقب‌افتاده خودم را که به دلیل سلایق شخصی تهیه‌کننده سابق متوقف شده بود، پیگیری کنم. در حال تولید آثاری هستم که با حال و هوای خودم مطابقت دارد. اگر به قطعه «بازم شکستم» توجه کنید، متوجه می‌شوید که نسبت به آثار قبلی من، فضای متفاوت‌تری دارد. سعی میکنم آنچه که خودم بیشتر دوست دارم را انجام دهم و خوشبختانه مردم هم از این سبک و سیاق راضی بودند.
این عدم تمایل نسبت به انتشار آلبوم، به دلیل شرایط کنونی بازار است یا مشکل دیگری وجود دارد؟
در حال حاضر آلبوم که منتشر می‌شود، از سوی مردم به خوبی مورد استقبال قرار نمی‌گیرد. کلاً می‌توانم بگویم که یک آلبوم به اندازه یک تک‌قطعه شنیده می‌شود. یک سال یا دو سال برای یک آلبوم تلاش می‌کنید و نهایتاً می‌بینید که آن آلبوم دو هفته شنیده می‌شود و هرکدام از مخاطبان یک قطعه از آلبوم را انتخاب می‌کنند و گوش می‌دهند. فکر میکنم بهتر است به جای اینکه ده قطعه در یک آلبوم قرار دهیم، پنج قطعه خوب با فاصله زمانی مناسب منتشر شود. بازخورد بهتری هم دارد.
فسخ قرارداد شما با تهیه‌کننده سابق‌تان با دوره‌ای هم‌زمان شد که در زمینه کنسرت و تک‌قطعه کم‌کار بودید. به همین دلیل شایعاتی شکل گرفت مبنی بر اینکه مشکلاتی که با تهیه‌کننده داشتید، باعث شده تا نتوانید فعالیت کنید. این مسائل صحت دارد؟
نه. چنین مسائلی نداشتیم. دو سال دیگر از قرارداد من باقی مانده بود و تصمیم داشتم که زودتر خودم را آزاد کنم. پس مبلغی را به عنوان غرامت به ایشان پرداخت و رضایت‌شان جلب کردم. از آن لحاظ مشکلی نداشتیم، ولی تا حدود عید نوروز امسال با همدیگر مشغول صحبت و مذاکره بودیم. بالاخره از عید تصمیم گرفتیم که فسخ قرارداد صورت گیرد. به‌هرحال خوانندگانی که چند سال با یک تهیه‌کننده کار می‌کنند و سپس جدا می‌شوند، فضای متفاوتی را تجربه می‌کنند. در بحث تولید و انتشار تک‌قطعه، ایجاد تغییر و بازگشت به فضای قبلی، زمان می‌برد. در زمینه کنسرت هم اغلب تهیه‌کننده‌ها هنوز من را با تهیه‌کننده قبلی‌ام می‌شناختند و مسلماً پیشنهادی به من نمی‌رسید؛ چون فکر می‌کردند هنوز با ایشان قرارداد دارم. اما از نیمه یا اواخر زمستان امسال به امید خدا کنسرت‌های جدید من برگزار می‌شود. فعلاً با شرکت خاصی قرارداد ثبت نکرده‌ام، اما مشغول مذاکره هستم.
همکاری با تهیه‌کننده جدید در بحث کنسرت با برگزاری تور اجراهای شهرستان هم همراه خواهد بود؟
بله صددرصد. کنسرت‌ها را از تهران آغاز میکنم و سپس به شهرستان‌های مختلف سفر خواهیم کرد. باید ابتدا قرارداد را قطعی کنم و در ادامه، اطلاع‌رسانی‌های لازم را انجام می‌دهم.
البته با وجود تمام این مسائل، گلایه برخی طرفداران شما طی ماه‌های اخیر این بود که چرا در رسانه‌ها حضور نداشتید و صحبت یا نقل‌قولی از شما در جایی منتشر نمی‌شد؟
زمانی که هنرمندی فعالیتی نداشته باشد، طبیعتاً غیر از حاشیه نمی‌تواند خبر دیگری داشته باشد. من هم ترجیح می‌دهم کلاً حاشیه نداشته باشم و بنابراین حضور رسانه‌ای کم‌رنگی داشتم. من در این مدت هم تک‌قطعات کمی به مخاطبان ارائه کردم، زیرا تصمیم داشتم آثارم را آماده کنم تا بدون وقفه آنها را به گوش مردم برسانم. قصد دارم که پس از اتمام ایام سوگواری محرم و صفر، بدون وقفه قطعات و ویدئوها را پخش کنم. تا آن زمان، مراحل تولید و اخذ مجوز هم به اتمام می‌رسد و از حدود دو هفته دیگر حضور پررنگی با یک رویه منظم خواهم داشت.
شما همیشه در زمینه ترانه‌سرایی و ملودی‌سازی با خوانندگان دیگر همکاری می‌کردید. اما طی ماه‌های گذشته این‌گونه نبوده است. این مسأله دلیل خاصی داشته؟
شاید می‌توان گفت یک مقدار بدشانسی بوده، از این بابت که من با خوانندگان زیادی کار کرده‌ام، اما هنوز آثارشان را منتشر نکرده‌اند. با «زانیار خسروی» در دو قطعه همکاری کرده‌ام که هنوز منتشر نشده. ترانه و ملودی یکی از قطعات «محمدرضا گلزار» اثر من است که این کار هم هنوز منتشر نشده و آهنگسازی و ترانه‌سرایی برای «ناصر زینعلی» هم یکی دیگر از همین آثار است. چند ترانه هم برای «سیروان خسروی» هم دارم که هنوز نهایی نشده‌اند. این دو ماه وقفه محرم و صفر هم باعث شده نام من در این زمینه کمرنگ‌تر شود، ولی احتمالاً از دو هفته دیگر و هم‌زمان با فعالیت بیشتر بازار موسیقی، این قطعات هم شنیده خواهند شد.
در آلبوم خواننده خاصی هم حضور خواهید داشت؟
فکر میکنم یک یا دو قطعه‌ای که برای زانیار ساخته‌ام، قرار است در آلبوم او باشد. همچنین احتمال دارد ترانه‌هایی که برای سیروان می‌گویم هم در آلبوم جدید او قرار بگیرند.
در ابتدای صحبت‌ها گفتید که دو ویدئو هم در دست انتشار دارید. یک ویدئو هم چندی پیش از شما منتشر شد. دلیل اینکه ناگهان تا این حد به سمت تصویر و ویدئو گرایش پیدا کرده‌اید، چیست؟
من از ابتدا خواننده مجاز بودم و هیچ ویدئویی نداشتم و همین موضوع باعث شده بود که کارم سخت باشد. در حال حاضر امکان تولید ویدئو و اخذ مجوز برای آن فراهم شده و از طریق سایت‌هایی نظیر «موسیقی ما» که مجاز هستند، می‌توانیم آثار تصویری را منتشر کنیم. انتشار ویدئو برای خوانندگان مجاز بازخورد چندانی ندارد، زیرا آنطور که خوانندگان غیرمجاز می‌توانند کار خود را منتشر کنند، ما نمی‌توانیم. امکان پخش تلویزیونی با نوبت‌های متعدد را نداریم، ولی سعی میکنیم که تصویری از خودمان به مخاطب ارائه کنیم.
حدود هشت سال از انتشار اولین آلبوم رسمی من گذشته و قریب ده سال است که به شکل حرفه‌ای در موسیقی فعالیت میکنم. گاهی با خودم گفته ام ای کاش در ابتدای کارم ویدئو منتشر می‌کردم و حتی اگر چهار سال هم ممنوع‌الکاری بابت انتشار ویدئو را تحمل می‌کردم، باز هم الان جلوتر میبودم. اغلب خواننده‌هایی که اکنون کنسرت برگزار می‌کنند، افرادی هستند که در ابتدای فعالیت حرفه‌ای خود، ویدئوهای زیادی داشتند و ویدئوی آنها از هرجایی پخش می‌شد. هرکدام یک دوره کوتاه یا بلند ممنوع‌الکاری را سپری کرده و با ارائه یک تعهد به بحث کنسرت رسیدند و معروف شدند.
من، «شهاب رمضان»، «ماهان بهرام‌خان»، «امین رستمی»، «رامین بی‌باک» و… ده سال یا بیشتر از فعالیت رسمی‌مان می‌گذرد، اما چون ویدئو نداشته‌ایم، آنطور که باید به خودمان نرسیدیم. به سیاست‌های ارشاد و قول حمایت آنها پایبند بودیم و همیشه سعی کردیم در مسیر قوانین فعالیت کنیم. اما پایبندی به قوانین در زمینه شهرت و کنسرت برعکس جواب داد و دقیقاً نباید پایبند می‌بودیم. به هرحال همه‌چیز گذشته و هنوز هم من و سایر دوستانی که نام بردم، به این شرایط پایبند هستیم. شاید باید به شکل دیگری تصمیم می‌گرفتیم اما زمان را نمی‌توان به عقب بازگرداند.
هیچ وقت وسوسه نشده‌اید که به سمت ساخت ویدئوهای بیشتر و پخش آنها از شبکه‌های ماهواره‌ای بروید؟
من اگر بخواهم این کار را بکنم، در سن ۳۳ سالگی ممنوع‌الکار می‌شوم و هیچ دورنمایی ندارم که چه زمانی قرار است این معضل من برطرف شود. ده سال قبل، من ۲۲ سال سن داشتم ولی الان دیگر برای ممنوع‌الکاری و رفع آن دیر است. آدم از یک جایی به بعد وقتی نتیجه‌ای که می‌خواهد را نمی‌گیرد، به هرحال از همه چیز می‌بُرد. افرادی که در سوال قبلی برای شما اسم بردم، همگی بچه‌هایی هستند که کارشان موسیقی است. شهاب رمضان از موزیسین‌های پرکار ما بوده و یکی از فعال‌ترین آهنگسازان این سال‌های ما است. امین رستمی، ماهان بهرام‌خان و من همگی در زمینه ترانه، ملودی و تنظیم فعالیت مستمر داشته‌ایم. این‌گونه نبوده که شغل دوم ما موسیقی باشد و توقع زیادی از رسیدن به جایگاه‌های بالاتر داشته باشیم. ما از همان ابتدا موزیسین بودیم و باید از موسیقی نتیجه می‌گرفتیم؛ ولی به خاطر اینکه ویدئو و رسانه تصویری نداشتیم، به این موفقیت دست پیدا نکردیم.
مسأله دیگر این است که برخی آهنگسازان و ترانه‌سراهای داخلی با خوانندگان خارج‌نشین همکاری می‌کنند و همین مسأله باعث می‌شود که به شهرت زیادی برسند. چنین امکانی حتماً برای شما هم فراهم بوده؟ چه شده که توانسته‌اید در مقابل آن مقاومت کنید؟
در مورد گذشته نمی‌دانم چه بگویم، ولی در حال حاضر همکاری با لس‌آنجلسی‌ها حتی اگر ممنوع‌الکاری هم نداشت، به سراغ‌اش نمی‌رفتم. چون موسیقی داخل ایران بسیار قوی‌تر است. خارج از ایران که دیگر کسی نیست. قدیمی‌ها که فعالیت چندانی ندارند و چهره‌های جدید هم به نظر نمی‌رسد حرف خاصی برای گفتن داشته باشند. من ترجیح می‌دهم هرچه که می‌خواهم بسازم برای بچه‌های داخلی باشد که بااستعدادترند و آثارشان با سبک‌های جدید و به‌روز است. در گذشته هم واضح بود که همکاری با خوانندگان خارج‌نشین باعث ممنوع‌الکاری می‌شود و من حاضر نبودم به خاطر کمی پول بیشتر چنین حرکتی انجام دهم. ما در آن زمان می‌ترسیدیم ویدئو منتشر کنیم، چه برسد به اینکه بخواهیم با لس‌آنجلسی‌ها کار کنیم!
البته نمی‌توان منکر این مسأله شد که برخی خواننده‌های خارج از ایران شهرت بیشتری دارند.
بله، همینطور است، چون رسانه تصویری دارند. رسانه تصویری در بازار موسیقی دنیا حرف اول را می‌زند. ممکن است که موسیقی خیلی از خوانندگان لس‌آنجلس در هیچ‌جا شنیده نشود. اما زمانی که ویدئوی آنها بیست بار در طول شبانه‌روز پخش می‌شود، معلوم است که اسم آنها مطرح و کارشان دیده می‌شود. این موضوع را نمی‌توان انکار کرد که تصویر و تریبون نقش به‌سزایی در موسیقی دارند. ما تریبونی نداریم و نمی‌دانیم کارمان را باید کجا پخش کنیم. یک سایت «موسیقی ما» داریم و آن هم باید شانس بیاوریم که سایت دیگری از روی «موسیقی ما» کارمان را برندارد و ما را با مشکل مواجه نکند! مشکل اصلی ما نبودِ تریبون است؛ مثلاً ویدئوی من مگر چقدر بازدید در سایت شما می‌تواند داشته باشد؟ اما باز هم به همین دل خوش کرده‌ایم و می‌گوییم بهتر از هیچی است. ذکر این نکته را هم ضروری می‌دانم که اغلب خواننده‌های لس‌آنجلسی اگر ویدئو نداشتند، سال‌ها قبل تمام می‌شدند. همه آنها را نمی‌گویم، ولی اغلب آنها این‌گونه هستند و با ویدئو همیشه می‌توان زنده ماند و در عرصه باقی ماند.
و کلام آخر؟
با همه مسائل و ناامیدی‌ها و بازخوردهایی که نگرفتم، من دست از تلاش برنداشتم و می‌خواهم همیشه کار کنم. به زودی خیلی پررنگ‌تر در آن سبک و سیاقی که دوست دارم و می‌دانم مورد پسند مخاطبان هم واقع می‌شود، فعالیت خواهم کرد. امیدوارم که مردم هم پشت من باشند و حمایت کنند و آثارم را دوست داشته باشند.
